Na Mariam Al Khateeb
Usiku wangu hauna utulivu. Sijalala usingizi mzito kwa mwaka mmoja. Kabla ilikuwa sauti ya mabomu yakidondoka na vifijo vilivyofuata ambavyo vingenifanya niwe macho.
Sasa ni kumbukumbu za usiku zile ambazo hunizuia kufumba macho yangu katika chumba changu kidogo huko Kafr el-Sheikh, kilomita 130 kaskazini mwa Cairo nchini Misri.
Nimekuwa hapa kwa miezi saba. Sikukusudiwa kuwa hapa kwa muda mrefu. Nilikuwa mmoja wa "waliobahatika" ambao waliweza kuvuka mpaka wa Rafah kabla ya Israeli kuufunga Mei, wakiwafunga Wapalestina, ikiwa ni pamoja na wazazi wangu, katika kambi ya kifo.
Asubuhi nyingi ninapoamka, inanichukua muda kutambua mahali nilipo.
Ninapogundua kuwa siko kwenye joto la kitanda changu katika kambi ya Nuseirat huko Gaza, maumivu makali hupiga nyuma ya koo yangu na kushuka hadi kwenye tumbo langu.
Ni uchungu ambao nimekuja kujua kama kukosa familia yangu. Ninahisi upweke.
Gaza inakufa
Ninapokutana na wengine kutoka Gaza waliohamishwa hapa (takriban 100,000 kati yetu wamekimbilia Misri tangu kuanza kwa vita), tunakusanyika kukumbuka nyumba yetu, na daima hamu yetu ya kurudi.
Lakini baada ya mwaka wa vita, ninapoteza matumaini. Gaza inakufa.
Hata familia yangu ikipata njia ya kuhama na kujiunga nami Misri, nini kinafuata! Tumepoteza kila kitu. Nawafikiria wazazi wangu. Walitumia maisha yao kujaribu kujenga nyumba, kutoa elimu kwa ajili yangu na ndugu zangu licha ya kuishi chini ya ukaliaji wa mabavu - na sasa hawana chochote na itabidi kuanzia sifuri.
Tunaanzaje tena? Tunabeba maumivu yanayoitwa Gaza, maumivu yanayoitwa mauaji ya kimbari.
Ninaendelea kufikiria maisha yetu yaliisha Septemba iliyopita. Hiyo ilikuwa mara ya mwisho tulipiga picha, kufurahia chakula cha pamoja na kuwa na marafiki.
Oktoba 7 ilibadilisha kila kitu.
Ulipuaji wa mabomu haukukomaIlikuwa Jumamosi asubuhi. Kulikuwa na tukio katika chuo kikuu changu ambalo nilikuwa nikitarajia kwenda pamoja na marafiki zangu.
Niliamka nikiwa nyumbani kwangu huko Nuseirat nikisikia mlio wa bomu, lakini hilo si jambo la kawaida huko Gaza.
Daima tunashambuliwa na Israeli, lakini ulimwengu haukuonekana kutujali hadi mwaka jana. Nilidhani uvamizi huo unaweza kudumu kwa saa chache, ikizidi kwa siku chache.
Lakini badala yake uilizidi, na sauti ya mabomu ikafuatwa na sauti ya uchungu ya mayowe huku familia zikipiga kelele kwa kuwapoteza wapendwa wao. Baada ya siku mbili, tuliambiwa tuhame, kwamba mtaa wetu utapigwa kwa bomu.
Tuliondoka kwa siku chache tu, kwanza kwenye shule ya ndani ya UNRWA, na kisha kwa mjomba wangu barabara chache kabla ya kurudi nyumbani kwetu Oktoba 12.
Kulikuwa na uharibifu, lakini nyumba yetu bado ilikuwa imara. Lakini siku kadhaa baadaye, amri za kuhamishwa kutoka Israeli zilikuja kwa Gaza yote ya kaskazini. Walikuwa wanakuja kuharibu nyumba zetu.
Tulipoondoka, hakuna aliyefikiri kwamba tungehama kwa mwaka mmoja.
Tawala, ni Kiarabu kwa maana ya 'ni ndefu sana', ndivyo kila mtu anasema. Mabomu yanaendelea, watu wanakufa kila siku. Kila kitu kimeacha kufanya kazi.
Vijana wengi ambao walikuwa wakienda shuleni kila asubuhi sasa wanapanga foleni kukusanya chakula cha kila siku, maji, na usaidizi wa kibinadamu kwa familia zao.
Meza za nyumba huko Gaza zilizowahi kupangwa sahani za Wapalestina zilizotolewa kwa tabasamu, zimekuwa tupu.
Nyumba nzuri, zinazopendeza muda wote, sasa ni mahema baridi ambayo yanapambana dhidi ya hali ya hewa ili kuwalinda wale wanaotafuta makazi ndani.
Baadhi ya watu milioni 1.9 kwa sasa wamekimbia makazi yao huko Gaza, ambao wengi wao tayari wamelazimika kuhama mara kadhaa katika mwaka uliopita.
Hakuna neno la Kiingereza sawa na neno la Kiarabu ma'jaat. Kamusi inasema "njaa," lakini ni zaidi ya hayo.
Hakuna anayeweza kufikiria maana ya njaa mwaka 2024, na hakuna anayeweza kufikiria kwamba watoto watakufa kwa njaa na kwamba watu watauawa wakitafuta chakula.
Kuondoka Gaza Mnamo Machi 6, shangazi yangu alinipigia simu asubuhi. Alisema jina langu lilikuwa limeitwa mpakani. Nilikuwa kwenye orodha. Niliruhusiwa kuvuka hadi Misri ili kuendelea na masomo yangu ya udaktari wa meno.
Nilikuwa mtu pekee wa familia yangu ambaye niliweza kutoka, kaka yangu mdogo na dada zangu wawili walibaki. Ilikuwa muhimu kwa wazazi wangu kwamba niendelee na masomo yangu, ili niweze kufanya kazi kwa siku zijazo.
Lakini nilipovuka mpaka huo, niligundua kuwa nilikuwa nimeiacha nafsi yangu nyuma. Sasa ninakabili ulimwengu peke yangu.
Ninahisi kulemewa kwamba niliondoka Gaza peke yangu. Nilikuwa nikiepuka hali hatari katika nchi yangu, lakini siishi vizuri hapa.
Ndiyo, niliepuka hatari, lakini sina familia hapa na sijisikii salama. Wakati fulani mimi hutembea barabarani, na ninaanza kuhisi kizunguzungu, kwa hiyo ninaita familia yangu na kuwaambia kwamba nadhani ninaenda wazimu.
Siku yangu ya kuzaliwa ilikuwa tamu. Ilikuwa mnamo Juni nilitimiza miaka 20, miezi mitatu baada ya kuondoka Gaza. Kabla ya vita, mama yangu angenitengenezea keki, kungekuwa na mapambo ndani ya nyumba, na zawadi kwenye meza. Mwaka huu, ni simu kutoka kwa wanafamilia wangu wote waliosalia ambazo zilinimulika siku yangu. Licha ya ugumu wao, bado walipata njia ya kunisherehekea. Niliwakosa zaidi.
Ninakosa maisha yangu huko, chuo kikuu changu. Barabara za jiji hazikuwa bora, lakini ilikuwa Gaza.
Sijui wanafanya nini nyumbani au wana chakula mezan au hata wako hai. Nasikia harufu ya kifo kutoka hapa.
Nashangaa ikiwa ni harufu ya miili iliyochomwa inayoelea angani, inayoweza kuvuka mipaka bila cheti sahihi, au ikiwa ni phantosmia - maono ya harufu iliyokumbukwa.
Lakini wakati mwingine, mimi hupata mawimbi ya Gaza - harufu ya kipekee ya watu iliyochanganywa na harufu ya bahari.
Kisha kuna harufu ya chakula na viungo, harufu ya mji wa kale wa Gaza kuja kwangu. Ni harufu ambayo huwezi kamwe kuiondoa. Akilini mwangu napita kwenye vichochoro vya jiji huku nikivuta harufu ya vyakula vinavyosifika nikionja vyakula vya Mtaa wa Souq al Zawiya uliojaa watu katika hafla kama Ramadhani, sikukuu na nyakati ambazo watu wapo kujiandaa kwa chuo kikuu na kununua nguo, ni mahali ambapo unaweza kupata chochote unachotaka.
Mwandishi, Mariam Al Khateeb ni mwanafunzi wa zamani wa matibabu huko Gaza. Yeye ni mwanachama wa We Are Not Numbers, mradi wa kuwasaidia vijana watu wazima huko Gaza kushiriki masimulizi yao na ulimwengu wa Magharibi na kuibua dhana potofu kuhusu Wapalestina.
Kanusho: Maoni yaliyotolewa na mwandishi hayawakilishi lazima maoni, mitazamo na sera za uhariri za TRT Afrika.
